Tijdens het naar buiten kijken, waarover ik vorige week in mijn blog schreef (zie blog “Uitzicht, ik krijg er geen genoeg van”), zie ik niet alleen mooie luchten, maar ook allerlei beestjes.
Uitzicht over een deel van mijn tuin, met linksvoor een appelboom.
Elke ochtend en begin van de avond kijk ik vol verwachting uit naar de “koning van het bos” (kung av skogen), maar ik zie niks, jammer. De vorige eigenaar van mijn huis laat mij de platgeslagen grasplekken achterin de tuin zien met de opmerking dat daar elanden slapen. Ook zie ik pootafdrukken in het zand naast de schuur en elandkeutels in de tuin, nog meer bewijs van hun aanwezigheid. Ik verwacht er dus wel eentje te zien, maar helaas.
Sporen van verschillende beestjes.
Elandkeutels en uitwerpselen van een ander beest, een vos?
Wel zie ik allerlei andere beestjes: reetjes, vossen, slangen, hazen, eekhoorntjes en vogeltjes, veel vogeltjes in allerlei soorten en maten. Van kleintjes als het roodborstje en meesjes tot grotere roofvogels. Druk kwetterend vliegen de vogeltjes rond, vooral in de appelboom en beukenbomen vlakbij het raam. Gezellig om te zien, die drukte. Helaas zijn er ook een aantal van die kleintjes die tegen het raam van de uterum vliegen en levenloos op het terras belanden. Als ik op een dag daar zelfs een roofvogel zie liggen, geen idee hoe die daar terecht is gekomen, die vliegen over het algemeen hoog in de lucht, is het tijd om iets te bedenken om dit te voorkomen. Ik heb nog ergens oude cd’s, die kan ik daar wel ophangen, maar omdat ik die nog niet kan vinden in de verhuisdozen maak ik iets van stukjes kerstslinger. Dat lijkt te helpen, helaas waait alles eraf tijdens een flinke winterstorm. Toch binnenkort maar eens een betere oplossing hiervoor maken, want ik zie de vogeltjes liever vliegen dan op mijn terras liggen.
Roofvogel op mijn terras, zonde van zo’n mooie vogel.
Als de herfst flink haar intrede heeft gedaan en de herfststormen de bodem onder de beukenbomen met beukennootjes bezaaien is het tijd voor knabbel en babbel. Druk hoppend sjeesen ze kris kras door het gras en stoppen ze af en toe om beukennootjes te begraven. Erg komisch om naar te kijken. Het is echter wel te hopen dat de eekhoorntjes deze terug weten te vinden, anders heb ik straks een beukenbos in mijn tuin, hahaha.
Een reetje in de tuin op zoek naar eten.
Tijdens de herfst is het vooral lekker genieten als de zon schijnt, want dan kan het nog behoorlijk warm zijn. Dat ik niet de enige ben die daar van kan genieten blijkt wel als ik enkele keren op een zonnende slang stuit. Als er een slang in de appelboom ligt te zonnebaden besluit ik daar enkele kiekjes van te maken. Het blijkt een ringslang te zijn, één van de drie voorkomende slangen in Zweden weet buurman L mij te vertellen. Deze is gelukkig niet giftig, want als ik iets te dichtbij kom vind deze slang dat niet aangenaam en begint te blazen naar mij, zoals slangen dat doen. Ik laat de slang maar met rust en ga verder met mijn ding doen.
Ringslang, lekker in het zonnetje.
Lekker rommelen in de tuin, zie mijn daar eerder over geschreven blog, mijn ding, maar ook die van een mol, of meerdere. Het lijkt wel of ik door mijn activiteiten in de tuin een mol in z’n rust heb verstoord, want ineens verschijnen er overal molshopen. Stiekem moet ik toegeven dat ik best wel een beetje jaloers ben op het gemak waarmee dat beestje de tuin kan omgraven, zelf moet ik daar best wel wat moeite voor doen. Misschien wil dit beestje mij wel een handje helpen in de tuin denk ik dan maar. Hoewel, al die hopen aarde zijn niet zo handig bij het grasmaaien en ook niet echt een mooi gezicht. Binnenkort maar eens uitzoeken hoe ik van deze actieve mol af kan komen. Iemand een suggestie voor mij, het liefst zonder giftige middelen?
Nog een beestje waar ik graag vanaf wil zijn muizen. De winter is in volle gang en in mijn huis hoor ik steeds vaker geritsel tussen de houten muren. Niets blijkt veilig voor deze muisjes. Heel hip eten ze van de advocado die op de fruitschaal ligt te rijpen, maar ik vind ook een kapot geknaagde plastic dop op een flesje met gezichtsolie. Hip of niet, het is gewoon smerig dat ik overal in huis muizenkeutels tegenkom en dat is nog niet het ergste. In hun zoektocht naar eten verstoren ze m’n nachtrust, om gek van te worden.
Tijd voor actie. Alle etenswaren gaan achter slot en glas. En ik lees dat ik alle gaten vanaf een grootte van 6,5 mm dicht moet maken om muizen tegen te gaan. Leuk als je in een stenen huis woont, maar een illusie in een houten huis, ze knagen zich dan vast wel ergens doorheen denk ik. Ook lees ik een tip om met een mengsel van bloem, suiker en baking soda van ze af te komen. Er wordt gretig gegeten van de verschillende schaaltjes met dit mengsel, maar vind ik een dooie, nee.
Tijd voor een goede oplossing. Even googlen en ik zie een zelfknutsel muizenval gemaakt met een emmer, voor een kwart gevuld met water, een plastic flesje met een ijzerdraadje er doorheen, wat pindakaas op het flesje en klaar is het. Hiermee vang ik meerdere muisjes, volgens mij staat de teller inmiddels op 8, daarmee heb ik zeker niet alle muisjes gevangen, maar de rust is wedergekeerd en daarmee ook mijn nachtrust, pfffff. Het komende voorjaar toch maar eens op zoek naar een muizenliefhebber bij uitstek, een poezenbeest.
En hoe zit het nu met die boskoning? Inmiddels heb ik die gezien hoor. Eind september loop ik rond 8 uur in de ochtend nietsvermoedend een stukje de tuin in als ik achter in de tuin gerommel hoor. Het blijkt een behoorlijk grote te zijn die ik blijkbaar wakker heb gemaakt, daar bromt en kreunt hij een beetje om, gevalletje ochtendhumeur? Vervolgens loopt hij rustig een stukje door de tuin en staat even stil om niet lang daarna het bos in te verdwijnen. Tijdens het stilstaan kan ik enkele foto’s maken, niet zo scherp wegens maximaal zoomen, maar het bezoek is te zien.
Een eland achter in mijn tuin.
Daarnaast heb ik ook de afgelopen dagen enkele ochtenden koninklijk bezoek in mijn tuin mogen ontvangen. Welke uitgebreid kan genieten van een ontbijtbuffet bestaande uit berkentakjes en diverse andere verse twijgjes. Bijzonder om dit dier rustig te kunnen observeren vanuit mijn huis.
Genieten van een koninklijk ontbijtbuffet.
Verse keutels en slaaplekken.
Maar het mooiste moment was voor mij de eerste ontmoeting met dit dier, half september om precies te zijn. Vroeg in de ochtend, rond een uur of 6, loop ik een stukje de tuin in na het fikkie stoken en opeens zie ik iets bewegen. Vlakbij, tussen het struikgewas, loopt met sierlijke elegante passen mamma eland richting het bos en achter haar aan huppeld haar kleintje vrolijk mee. Een moment dat ik nooit meer zal vergeten, het staat op mijn netvlies gebrand. Uiteraard met een gouden koninklijk randje ;-).
